Jeździec z nieprzytomną dziewczyną przerzuconą przez grzbiet klaczy szybko jechał w stronę zamku. Nie trudno było dostrzec ten budynek. Górował nad wszystkimi innymi, część z nich chowając w swoim cieniu. Wysokie wieże zdawały się niby palce wyciągać do nieba i chcąc je podrapać swymi ostrymi szponami. Nie był to najpiękniejszy budynek, mimo tego, że zbudowano go w głównej mierze z białego marmuru. Dla kogoś, kto nie mieszkał w tym mieście zdawać się mógł odpychający i złowrogi. Mieszkańcy Outyfa zdążyli jednak już przywyknąć do tego widoku i nie robił on na nich najmniejszego wrażenia.
Jeździec wybrał jedną z wąskich uliczek, oddaloną od dzielnicy handlowej, by nie musieć przeciskać się przez tłumy osób wracających z pracy i chcących jeszcze w okazyjnej cenie kupić jakieś warzywa, czy inne produkty spożywcze, które przeceniane były zazwyczaj pod wieczór. Ponadto mężczyzna zdawał sobie doskonale sprawę, że wracając samotnie, przed wyznaczonym czasem i to dodatkowo z „balastem”, za bardzo przyciągałby uwagę gapiów, a to wcale nie było mu na rękę. Zresztą nie było różnicy, którą z uliczek wybierze. Wszystkie biegły w stronę placu, na którym stał zamek.
Uliczka którą jechał była dość wąska i spokojna. Niewielu ludzi tamtędy chodziło. Była to raczej jedna z bardziej ubogich dzielnic. Piątka dzieci przebiegła przed jeźdźcem przez drogę. Były dość brudne, w postrzępionych ubraniach, ale wyraźnie szczęśliwe. Jak to na dzieci przystało. Gdzieś dalej w oknie jakaś kobieta rozwieszała pranie, skłoniwszy się lekko, by okazać szacunek przejeżdżającemu mężczyźnie.
Po kilkunastu minutach jazdy, uliczka skończyła się przy Placu Zamkowym. Placem wyłożonym kamienną kostką. Jeździec skierował konia na wschód, gdzie znajdowała się brama prowadząca na dziedziniec. Dopiero za tym murem znajdował się teren przynależny do zamku, na który wstęp mieli tylko nieliczni. Strażnicy stojący przy bramie, posłali pytające spojrzenie zbliżającej się postaci, jednak żaden z nich nie odezwał się ni słowem. Nie mieli prawa zatrzymać tak ważnej osoby. Wszak byli tylko zwykłymi gwardzistami.
Na dziedziniec z zamku wyszło dwóch Strażników Królewskich i szybkim krokiem zbliżyli się do jeźdźca. Widzieli jak jedzie, z jednego z okien na wyższym piętrze. Pomogli mężczyźnie zdjąć dziewczynę. Gdy jeden trzymał ją na rękach, drugi, gdy tylko Zwiadowca zsiadł z konia, zajął się wierzchowcem i oddalił się bez słowa, by zaprowadzić go do stajni.
Strażnik Królewski niepewnie spojrzał na Zwiadowcę. Jakby nie patrzeć mężczyzna zajmował znacznie wyższe stanowisko niż on, choć nazwa mogła na to nie wskazywać. Strażnik wyraźnie nie do końca wiedział, co powinien dalej robić. Zabrać nieprzytomną do zamku, jednocześnie pozwalając wejść do środka komuś obcemu, niewiadomego pochodzenia? Komuś, kto mógł zbrukać to „święte” miejsce, jak nazywał je w myślach Strażnik. Wszak tylko najważniejsi ludzie w kraju mieli prawo, by chodzić marmurowymi korytarzami… oraz słudzy, z tym, że oni nie mogli opuszczać terenu przynależnego do zamku.
- Na co jeszcze czekasz? Rusz się. – Rozkazał Zwiadowca, głosem nie znoszącym sprzeciwu, kierując się po schodach do wejścia. Strażnik ruszył za nim. Ciężkie drewniane drzwi zdobione reliefami przedstawiającymi najprzeróżniejsze istoty, realne i te, o których słyszało się tylko w baśniach, stały otworem. Cienie powstałe na płaskorzeźbach nadawały im jeszcze bardziej groteskowy i jednocześnie przerażający wygląd. – Idę się zobaczyć z królem, a ty w tym czasie zanieś ją do jakiejś komnaty i wezwij medyka, by się nią zajął, nim dziewczyna trafi na w zaświaty.
Korytarz, którym szli mimo białych ścian był dość ciemny, ze względu na fakt, że grube kotary zasłaniały niemal wszystkie okna, nie wpuszczając do środka światła. Na ścianie naprzeciwko okien powieszone były obrazy, przedstawiające poprzednich władców, ich rodziny, czy też ważniejsze wydarzenia, jak koronacje, czy zaślubiny. W ich pobliżu najczęściej znajdowały się niewielkie stoliki, przypominające kolumny, na których ustawione były porcelanowe wazy, wszystkie identyczne, ozdobione błękitno zielonym wzorem. Były jednak puste, nie licząc kurzu, jaki w nich się zdążył nazbierać. Od dawna już nikt nie przynosił kwiatów. W zamku stanowczo brakowało kobiecej ręki, choć możliwe, że nawet gdyby była osoba, zajmująca się takimi rzeczami, to i tak niewiele by wskórała przy zamiłowaniu króla do surowego wystroju.
Korytarz kończył się schodami prowadzącymi na wyższe piętro, gdzie mieściła się sala tronowa, sala narad oraz jadalnia, służąca również często za salę balową, jednak nie używaną zbyt często, odkąd na tronie zasiadł nowy król. Był on typowym wojskowym, nie przepadającym za zabawami i marnowaniem na nie cennego czasu.
Obaj mężczyźni w ciszy doszli do rozwidlenia korytarza, biegnącego w dwie przeciwne strony. Zwiadowca zatrzymał się i spojrzał na Strażnika.
- Znajdź mnie później i powiedz mi, w którym jest pokoju. - Powiedział tylko i skręcił w lewą stronę, kierując się w stronę kolejnych ciężkich dębowych drzwi, przed którymi stało dwóch wartowników. Zasalutowali oni mężczyźnie i otworzyli przed nim podwoje. Co mogło się wydawać nietypowe, wrota choć dębowe, były białe. Delikatne płaskorzeźby przetarte były złotą farbą, by scena walki konnej była wyraźniejsza.
Zwiadowca pewnym krokiem wszedł do Sali Tronowej. Czerwona peleryna unosiła się za nim jakby na wietrze, którego jednak tam nie było. Mężczyzna nie zdjął maski z twarzy, choć król wiedział, kto się za nią kryje. Zatrzymał się jakieś dwa metry od trony. Przyklęknął przed władcą na jednym kolanie i pochylił lekko głowę w oznace swojego szacunku.
- Wasza Królewska Mość…
- Co sprowadza tu jednego z moich najbardziej zaufanych ludzi, w godzinach, gdy powinien wykonywać swoją pracę? – W przeciwieństwie do mężczyzny w masce, głos króla był zimny jak stal, po którą równie chętnie chwytał, gdy tylko nadarzała się ku temu okazja. Mężczyzna miał na oko z czterdzieści lat, choć w jego włosach opadających na ramiona, połyskiwały już srebrne pasy, zdobiące również jego zadbaną brodę, którą pogładził palcami. – Spodziewam się, że masz jakiś dobry powód ku temu? – Spytał rozsiadając się wygodniej na tronie, który w części zakrywała jego peleryna królewska w kolorze indygo, wykończona centkowanym futrem kota śnieżnego. Pozycja jaką przybrał władca wyraźnie świadczyła o jego znudzeniu.
- Panie, w czasie patrolu w pobliżu Lustrzanego Jeziora znaleźliśmy nieprzytomną dziewczynę, z włosami białymi jak śnieg. Niewątpliwie nie jest ona stąd. Ze względu na jej wysoką gorączkę, zabrałem ją do zamku, za zgoda pozostałych członków oddziału. – Wyjaśnił mężczyzna, wciąż nie podnosząc głowy, jednak bacznie obserwując zachowanie swojego władcy. Król znany był ze swojej porywczości i wybuchów gniewu, które czasem spadały na niczemu nie winnych służących. – Jednemu z twoich strażników, poleciłem wezwanie do niej medyka, panie. Jeśli jednak masz coś przeciwko, natychmiast każę zabrać dziewczynę z zamku.
- Białe włosy… Pierwsze słyszę, o kimś z białymi włosami… - Powiedział w zamyśleniu władca poprawiając się na tronie i wspierając głowę na łokciu. – Rób, co uważasz za słuszne. Niech się jednak nie plącze po korytarzach, a jak tylko dojdzie do siebie, ma opuścić to miejsce.
- Zrozumiałem. – Mężczyzna podniósł się i zasalutowawszy władcy, szybkim krokiem wyszedł z Sali Tronowej, by przypadkiem monarcha nie zmienił zdania, co było wielce prawdopodobne.
***
Strażnik Królewski niosący na rękach białowłosą dziewczynę, wąskimi schodami wszedł na trzecie piętro, gdzie otworzył jedne z drzwi do komnat gościnnych, wchodząc do środka. Położył dziewczynę na wielkim łożu i podszedł do okna, odsłonić kotary, wpuszczając przy tym do pomieszczenia złociste promienie zachodzącego słońca, które coraz bliżej było horyzontu, za którym niebawem miało się skryć.
Spojrzał na dziewczynę. Nie wyglądało na to, by szybko miała odzyskać przytomność, tak więc udał się do innego skrzydła zamku w poszukiwaniu medyka, który by się nią zajął. Po drodze minął Zwiadowcę, który zdawał się nie zainteresowany miejscem pobytu dziewczyny, choć wcześniej prosił, by go powiadomić, w której komnacie będzie. Przeklinając w myślach zmienność mężczyzny, strażnik zatrzymał się przed drzwiami prowadzącymi do Lecznicy. Westchnąwszy głośno, zapukał i wszedł do środka. Nie przepadał za tym miejscem, tak jak wiele innych osób.
Pomieszczenie, pomimo tego, że było dość jasne, w jakiś sposób budziło groźbę. Możliwe, że wpływał na to zapach kadzideł i różnego rodzaju ziół, jakie suszyły się to tu, to tam, niczym ozdoby zwisając z sufitów albo masy różnego rodzaju probówek i menzur poustawianych na półkach i stołach. W pobliżu okna stało kilka pustych łóżek. Osoby, które trafiały w to miejsce jako pacjenci, o dziwo bardzo szybko zdrowieli i żądali wypuszczenia ich.
Z za paciorkowej zasłony wyszedł mężczyzna w szarej tunice i białych spodniach. Siwe włosy w nieładzie spadały na jego oczy, każdy skierowany w inną stronę. Niebieskie, niemal metaliczne oczy spojrzały na strażnika mierząc go od góry do dołu.
- Nie wiem po coś tu przylazł, skoro nic ci nie jest… - Zaczął mężczyzna, który pomimo chłodnego spojrzenia głos miał ciepły, co kontrastowało z jego powierzchownością. – Więc? Czego tu szuka piesek króla?
- Jeden ze Zwiadowców, przywiózł ze sobą nieprzytomną dziewczynę. Ma wysoką gorączkę. Prosił, bym sprowadził kogoś do niej… - Odparł strażnik, chcąc jak najszybciej wyjść, a jednocześnie będąc dość oburzonym takim brakiem szacunku ze strony medyka. – Więc jeśli chcesz, to się nią zajmij, jak nie, to znajdę kogoś innego, bylebyś szybko podjął decyzję, bo chcę to załatwić przed końcem zmiany…
- Zajmę się nią. Skoro jest w zamku, jest pod moją opieką. – Zaśmiał się mężczyzna zacierając ręce. Wreszcie miał coś do roboty. Znudziło go to siedzenie na zapleczu Sali Leczniczej, kiedy nie było pacjentów. Nie rozumiał, dlaczego tak bardzo nie chcą tam przebywać. Przecież nawet zadbał o wystrój, by nie był taki surowy i by było przyjemniej pacjentom. – Więc? W którym pokoju ją znajdę? Bo podejrzewam, że sam mnie tam nie zaprowadzisz… - Powiedział pakując do torby lekarskiej potrzebne rzeczy.
- Na trzecim piętrze, w pokoju gościnnym, pierwsze drzwi po zachodniej stronie korytarza. – Odpowiedział z wyraźną ulgą strażnik i bez słowa odszedł. Nie potrafił znieść obecności medyka. Jego sposobu bycia, braku szacunku dla innych, nawet dla samego króla.
Medyk popatrzył w ślad za strażnikiem. Nie przepadał za „pieskami króla” jak ich otwarcie nazywał. Gdyby to jeden z nich miał do niego prośbę o zajęcie się kimś, pewnie odrzuciłby ją, jednak skoro to był jeden ze Zwiadowców… Nie wiedział, który po niego posłał, ale kilkoro z nich darzył szacunkiem, a niewiele było osób, którym go okazywał. Po pewnym czasie jaki spędził pracując w zamku, nawet król stracił jego szacunek. Zdawał sobie sprawę, że może zostać kiedyś za to ścięty, jednak jak do tej pory się to nie stało i nie zapowiadało się, by miało się to zmienić.
Odczekawszy chwilę, by przypadkiem nie wpaść po drodze na strażnika wyszedł z pomieszczenia i udał się do wspomnianej pacjentki. Był niezmiernie ciekaw, co to za osoba, zwłaszcza, że wzbudziła zainteresowanie Zwiadowcy.
