Od wieków mówi się, że nasz świat nie jest jedynym, że prócz niego istnieje również świat równoległy. Nikt jednak nie był w stanie udowodnić, że jest to prawdą.. Światy te, choć zdawać się mogły równoległe różniły się diametralnie, jak ogień i woda, a mimo to choć pozornie nie miały ze sobą połączenia, oddziaływały na siebie. Jedna osoba jednak znakomicie zdawała sobie sprawę z istnienia świata za zasłoną, lub jak sama to określała, świata po drugiej stronie lustra.
Sharissa, dziewczyna w wieku lat dziewiętnastu, siedziała w swoim pokoju, w domu na obrzeżach miasta. Od dziecka wiedziała o istnieniu drugiego świata. Widziała go czasami, jak w niektórych miejscach, w których rozpościerała się zasłona, świat ten przenika do jej świata. Niewątpliwie był inny. Nie tak zniszczony jak ten, w którym mieszkała ona. Fascynowało ją to, co znajduje się po drugiej stronie. Chciała poznać tamten świat z marzeń. Przekonać się na własnej skórze, jaki jest naprawdę. Na razie jednak jedyne, co mogła zrobić, to oglądać małe fragmenty niedostępnego jej świata w prześwitach rzeczywistości i lustrze. Tak, dzięki lustru była w stanie dojrzeć drugą stronę. Nauczyła się tego. Kiedyś wywoływała to przypadkiem, teraz umiała to kontrolować.
Sharissa związała włosy, które opadały jej kasztanową kaskadą loków na plecy sięgając do łopatek. Usiadła przy lustrze, w którym widziała swoją twarz, z tą różnicą, że ona sama miała brązowe oczy i ciemniejszą cerę niż jej odbicie, o nienaturalnie niebieskich oczach, przypominających morska toń widzianą często na zdjęciach prospektów biur podróży. Wyciągnęła przed siebie rękę i na gładkiej tafli lustra rozrysowała znak składający się z wielu przecinających się linii, półkoli i kropek, które zaczynały jaśnieć czerwonym blaskiem, który po chwili rozbłysnął mocno, zalewając swym blaskiem pokój dziewczyny, gdy znaki jakby zaczęły wnikać w kryształową powierzchnię, aż w końcu zniknęły zupełnie. Światło zniknęło, a pokój powrócił do normy, z tą różnicą, że zamiast swojego odbicia widziała drugi świat.
Jej oczom ukazał się znajomy widok, wysokiego łańcucha górskiego, u którego podnóża rozciągał się gęsty las. Sharissa widziała ptaki latające nad jego koronami, ptaki zupełnie inne od tych, które widywała na co dzień. Świat za lustrem wyglądał jak wyjęty prosto z marzeń sennych. Dziewczyna westchnęła cicho.
- Chcę się tam znaleźć… - Powiedziała szeptem i oparła głowę o taflę lustra, zamykając oczy, jednocześnie przykładając do niego rękę i nieświadomie dorysowując kilka kresek w miejscu, w którym wcześniej widniał jaśniejący znak. Poczuła jakby nagle zaczęła zanurzać się w czymś na kształt wody, jednak było to zupełnie inne uczucie. Zaczęła spadać w dół. Czuła jak mocny podmuch wiatru szarpie jej włosy i ubranie. Zamknęła oczy, by nie widzieć co jest pod nią. By nie być świadomą, kiedy uderzy o ziemię, która z pewnością szybko zbliżała się do jej twarzy. Nie wiedziała, że znajduje się nad jeziorem. Trafiła prosto do lodowatej wody, znikając pod nią na kilka chwil, które zdawały jej się trwać wieczność. W końcu wynurzyła się i zaczerpnęła oddech. Z trudem dopłynęła do brzegu i położyła się na trawie łapczywie łapiąc powietrze. Trzęsła się z zimna i ze strachu. Nie wiedziała gdzie jest, ani jak się znalazła w tym miejscu, gdy jeszcze chwilę temu była w swoim pokoju. Rozejrzała się i zatrzymała spojrzenie na masywie górskim. Czy to nie były przypadkiem te góry, u których podnóża tak bardzo chciała się znaleźć? Otworzyła szerzej oczy z niedowierzania. Tak! To niewątpliwie były te góry, ale jakim cudem, jak się znalazła w tym świecie… I podstawowe pytanie, jak wrócić do własnego?
Przede wszystkim jednak musiała jakoś się ogrzać. Z trudem wstała na nogi. Cała dygotała z zimna, a usta jej posiniały. Z ciepłego miejsca w pokoju wszystko wyglądało znacznie bardziej bajecznie i magicznie, niż okazało się w rzeczywistości. Z za lustra wyglądało to tak, jakby pogoda była zupełnie inna. Ciepłe promienie słońca, które widziała, okazały się jednak zdradzieckie i nie dawały ciepła, które obiecywały.
Sharissa zatrzymała się na krawędzi lasu, gdzie przysiadła opierając się o pień jednego z drzew. Wzięła włosy do ręki, by wykręcić je z wody, co miało ułatwić szybsze ich wyschnięcie. Jakże wielkie było jej zdumienie, gdy zamiast swoich kasztanowych włosów ujrzała całkiem białe. Początkowo przeraziła się. Przecież nawet w lustrze nie miała białych włosów… Więc… Dlaczego? Jej ubranie się nie zmieniło, dlaczego więc kolor jej włosów uległ aż takiej zmianie? Nie ważne ile by nad tym myślała, wątpiła czy znajdzie odpowiedź na dręczące ją pytania. Do tego wyziębienie i silny ból głowy, nie pozwalały jej się skupić. Usnęła oparta o drzewo.
